Pochodzę z niewielkiej miejscowości u podnóża Karpat na Pogórzu Ciężkowickim nad rzeką Dulczą o nazwie Łęki Górne. Moja miejscowość leży pomiędzy dwoma średniowiecznymi miastami Tarnowem (od zachodu) i Pilznem (od wschodu).
Pochodzenie nazwy wsi Łęki Górne nie jest dokładnie znane przypuszcza się, że pochodzi ona od „łąk”, na których dawniej uprawiano len. Teren miejscowości w większości pokrywają wspomniane wcześniej łąki, pola uprawne i lasy. Cała zabudowa mieszkaniowa oraz obiekty o szczególnej wartości historycznej znajdują się wzdłuż głównej drogi, to właśnie tędy przebiega jedna z tras Szlaku Architektury Drewnianej. Malownicze tereny i obiekty o unikalnej wartości, wpływają również na rozwój turystyki i agroturystyki na tych terenach, przykładem tego są m.in. ścieżki rowerowe i pętle przyrodnicze oraz stadnina koni.
Położenie wsi Łęki Górne wpływa również na kulturę i folklor, jaki panuje wśród lokalnej społeczności, szczególnie widoczny w strojach podczas świąt ludowych związanych z obrzędami dziękczynnymi za ukończenie żniw i prac polowych. Miejscowość ta leży na pograniczu dwóch grup etnograficznych: Rzeszowiaków i Krakowiaków, dlatego też nie ma jasno określonego stroju a elementy ubioru i kultury tych dwóch grup wzajemnie się przenikają tworząc charakterystyczny dla tego miejsca folklor. Większość mieszkańców stanowi ludność wyznania katolickiego przykładem tego są 2 kościoły rzymskokatolickie, pw. Św. Bartłomieja Apostoła oraz pw. Chrystusa Króla. Pierwszy z nich to zabytkowy, drewniany, gotycki kościół wybudowany ok. 1480 r. z wnętrzem z ok. XV w. Drugi z nich to nowy, zbudowany w stylistyce modernizmu, kościół z 2008r., we wnętrzu, którego znajduje się (przeniesiony ze starego kościoła) zabytkowy gotyki ołtarz „Zaśnięcia NMP” Lazarusa Gertnera z Ulm- ucznia Wita Stwosza.
W trakcie długiej historii Łęk Górnych obecni również byli mieszkańcy innych religii i wyznań takich jak ludność żydowska oraz 
arianie, świadczy o tym XVI- wieczny dwór obronny, przebudowany później do funkcji reprezentacyjnej. Budynek ten był ośrodkiem ariańskim oraz cennym miejscem schronu Barci Polskich na tych terenach. W budynku działała również szkoła, zbór i drukarnia, a w trakcie II wojny światowej, prowadzone były tajne komplety, natomiast po wojnie chwilowo mieścił się tutaj ośrodek administracji gminy, później przeniesiony do Pilzna. Do niedawna działał tu także wiejski ośrodek zdrowia oraz znajdowały się pokoje mieszkalne. Od 2006r. zabytkowy dwór stanowi własność prywatną, został poddany kompleksowej konserwacji tym samym ocalony od zapomnienia. W skład dworu wchodzą relikty fortyfikacji w postaci wałów i fos oraz gęsty park z 500- letnimi dębami, do którego prowadzi aleja dojazdowa z kapliczką św. Jana Nepomucena. Jednym z gości był Stanisław Wyspiański, który uwiecznił zabytkowy dwór w swych szkicach.
Z dworem związane są także dwie legendy, pierwsza z nich dotyczy ukrytej, złotej monstrancji z kościoła św. Jana Apostoła Ewangelisty (kościół z XVI w. Znajdował się w Łękach Górnych obok drugiego zabytkowego kościoła, obecnie nie ma po nim śladu). Jej miejsce mają wskazywać cienie rzucane przez promienie słoneczne w najdłuższy dzień w roku, w południe. Druga legenda odnosi się do okrutnej kasztelanowej, która rządziła miejscowością i jej ukrytych kosztowności zostawionych przez jej męża wracającego z Rosji. Jednak do tej pory żadne ze skarbów nie zostało odnalezione.
Miejscowość Łęki Górne to bardzo piękna i malownicza okolica, sprzyjająca rozwoju turystyki. Najważniejszym jednak elementem w mojej miejscowości jest mój dom, w którym spędziłam dzieciństwo i zaczęłam poznawać świat. Dlatego też każdy dzień spędzony w mojej rodzinnej miejscowości spędzam z radością. Mimo, że moja miejscowość jest bardzo mała to zawsze będę dumna z miejsca, z którego pochodzę i zawsze będę z sentymentem wspominała różne zakątki, które w okresie dzieciństwa znaczyły dla mnie tak dużo.
zdjęcia: Marcin Brudny, Krzysztof Kosowski